Nadczynność tarczycy
To zespół objawów chorobowych wywołanych nadmiernym oddziaływaniem hormonów tarczycy na cały organizm, spowodowany najczęściej ich nadmiarem.
Choroba dotyczy około 2% populacji dorosłych, częściej kobiet. Najczęstszymi przyczynami nadczynności tarczycy są choroby autoimmunizacyjne tarczycy (choroba Graves-Basedowa oraz choroba Hashimoto przebiegająca z początkową fazą nadczynności tarczycy) oraz wole wieloguzkowe nadczynne.
Obraz kliniczny może być bardzo różnorodny i zależy od stężenia hormonów tarczycy we krwi, wrażliwości na nie poszczególnych narządów, wieku pacjenta oraz chorób współistniejących, natomiast nie zależy od przyczyny choroby.
Pełnoobjawowa nadczynność tarczycy manifestuje się nerwowością, niepokojem, chwiejnością emocjonalną, osłabieniem, kołataniem serca w postaci przyspieszonego i/lub nierównego tętna, dusznością, wzmożoną potliwością, nietolerancją ciepła, chudnięciem pomimo zwiększonego apetytu, częstymi wypróżnieniami, wypadaniem włosów, łamliwością paznokci, drżeniem drobnofalistym rąk, wzrostem ciśnienia tętniczego krwi, obrzękami nóg.
Nadczynność tarczycy może występować pod postacią sercowo-naczyniową objawiającą się migotaniem przedsionków, pogorszeniem wydolności serca lub zaostrzeniem choroby wieńcowej. Czasami wiodącym objawem nadczynności tarczycy jest osłabienie mięśni (postać miasteniczna) lub ciężka depresja i zmniejszenie masy ciała (postać apatyczna). W rzadkich przypadkach ciężka nadczynność tarczycy może doprowadzić do przełomu tarczycowego, który jest stanem zagrażającym życiu.
Rozpoznanie choroby potwierdzają wyniki badania krwi. Podstawowe znaczenie ma badanie TSH i FT4, w niektórych wątpliwych przypadkach można badania rozszerzyć o oznaczenie FT3. W celu określenia przyczyny nadczynności tarczycy określa się stężenie przeciwciał przeciwtarczycowych, głównie przeciwciał przeciw peroksydazie tarczycowej (aTPO) i przeciwciał przeciw receptorowi dla TSH (TRAb), czasem również przeciwciał przeciw tyreoglobulinie (aTg), a także wykonuje się badanie ultrasonograficzne tarczycy, a w uzasadnionych przypadkach biopsję zmian ogniskowych oraz scyntygrafię tarczycy.
Leczenie nadczynności tarczycy ma na celu uzyskanie trwałego wyrównania hormonów tarczycy, co wiąże się z ustąpieniem wszystkich dolegliwości. Najczęściej leczenie rozpoczyna się od podania leków przeciwtarczycowych. W uzasadnionych przypadkach stosuje się również inne metody leczenia, do których należy leczenie radiojodem lub leczenie operacyjne tarczycy. Diagnostyka i leczenie powinny być prowadzone pod nadzorem specjalisty endokrynologa.
Czytaj więcej
-
Doustny test obciążenia glukozą
Krzywa cukrowa – to jedno z podstawowych badań stosowane w diagnostyce cukrzycy
-
Interpretacja wyników badań
Obecnie na wynikach drukowane są zakresy wartości prawidłowych, co czasami jest przyczyną ich błędnej, samodzielnej interpretacji.
-
Białaczki i chłoniaki
Donec ipsum diam, pretium mollis dapibus risus. Nullam dolor nibh pulvinar at interdum eget.
-
Grypa
Grypa – to często bagatelizowana choroba, a zabija setki tysięcy ludzi na świecie każdego roku.